Saat 00:08, bilgisayar ekranının karşısındayım ellerimi birleştirdim, çeneme dayadım, işaret parmaklarımla kulaklığımda çalan Kargo şarkısına ritm tutuyorum. Ağzımda mayhoş bir bira tadı var, şarkı beni 2000’li yılların başına götürüyor. Sosyal medya, story, reels vs. ne çabuk unuttuk 90 ları, çevirmeli telefonları, ıslık çalıp camdan arkadaşları çağırmayı, mahalleler arası maçları. Neleri aştık, ne acılardan geçtik de ne de çabuk unuttuk. Omzumuzdaki yükleri bir türlü atamadık.
Maraton koşusu gibi hayat, hep birşeylerin peşinde koşarak geçiyor oysa bitiş çizgisi gerçekten bir bitiş. The End.
Zamanın dinamiklerine öylesine körü körüne tutunuyoruz ki, ne biliyim işte öyle.
“Kendime çok mu fazla yükleniyorum, yoksa çok mu saldım kendimi bu aralar” arasında gidip gelen pinpon topu.
İyi geceler sevgili okuyan.
