1.Gün Ankara-Ayaş : 72.09 km
Hayaller, hedefler ve hevesler kurduk bisikletle gezmek adına. Pandemi dönemi, korona, tam kapanma ve sonrası yağışlı günler derken planlar ertelendi hep. Bu süre içinde bahar mevsimide geldi geçti. Yaz geldi çattı tam bu sırada Murat ve Osman abiden Ankara-Çanakkale bisiklet turu teklifi geldi. Onlar planladı ve bende plana dahil oldum. İlk etapta 5-6 kişi iken son anda Muzaffer abinin talihsiz biçimde bisikletten düşüp kolunu kırması, Mesut ve İsmail abininde rotayı İran turuna çevirmesi nedeni ile 3 kişi kaldık. Osman abi ile turdan 1 hafta önce eksiklerimizi tespit edip tamamlamak için alışverişlerimizi yaptık.
Bu sefer çantalarımı Hüseyin Teke abimin öğrettiği sistem ile hazırladım. Önde 2 arkada 2 çanta gidon çantası ve portbagaj çantası aldım. Ön iki çanta çadır, uyku tulumu, mat, sandalye, yastık, fenerler, yatma kıyafetleri ve terlik şeklinde. ARka çantalarda giyim ve mutfak olarak hazırladım. Ayrıca çantaların arkasına içinde ne olduklarınıda yazıp yapıştırdım. Böylece kamp sırasında tekrar toplarken şaşırmadan aynı düzende toplayacaktım. Bu şekilde ağırlıkları evde tarttığım şekilde eşit dağıtacaktım.
Tur günü geldi çattı. 28 Haziran 2021
Rotamız şu şekilde
Sabah 06:30 da kalkıp hazırlandıktan sonra evden yola çıktım. İlk defa bu çanta sistemi ile yola çıkıyordum. Buluşma yerimize doğru hareket ettim. Demetevlere derneğe geldim biraz sonra Osman abi ve Murat abide geldi. Murat abi’nin bisikletinin arkasında römork vardı. Biraz sohbet ve fotoğraf çekiminden sonra saat 08:15 de yola çıktık. İstanbul yolu üzerinden devam ettik sabah saatlerinde trafik yoğun ve hızla akıyordu. Bir an önce bu yoğun trafikten kaçmak tek isteğimdi. Sincan kavşağına gelince turun ilk ikramını aldık. Işıkta duran bir kamyonet sürücüsü bize 3 tane şeftali ikram etti. (Ben meyveyi yiyene kadar elma zannediyordum gerçi 🙂 ) Sincan organize sanayini geçtikten sonra trafik bitti ve rahatladık.
Ankara çıkış tabelasını gördük ve foto çektirdik hemen. (Ankara il sınırından çıkmamız 3 gün sürecekti) Ankarayı bilenler bilir Ayaş ilçesi öncesi meşhur Aysantı geçidi vardır oraya tırmanmaya başladık. Yokuş başlamadan su molası verdiğimizde bir araç durdu genç bir arkadaş sohbet için yanaştı. Biraz lafladık o da bisikletçiymiş 🙂 Yokuş başladı Murat abi biraz sürdükten sonra elinde taşımaya başladı bisikleti. Hava sıcaktı artık yaz mevsimi geçte olsa kendini göstermeye başlamıştı. Tırmandıkça arkamda kalan manzaraya baktım, mavi gökyüzü yeşil ağaçlar ve otoyol.
Aysantı tırmanışı bitti ve iniş başladı. Tatlı tatlı indikten sonra ilerdeki markette soluklanıp öğle yemeği molası verdik. Murat abiler marketten alışveriş yaparken bende bisikletleri karşıya taşımaya başladım. Murat abinin bisikletide geçireyim dedim fakat ne mümkün! 2 kere düşürme tehlikesi geçirdim. Sonra bir şekilde geçirdim karşıya. Karpuz, peynir ekmek vardı menüde. Ne yalan söyleyim biraz yadırgadım. Çünkü ben daha protein ağırlıklı beslenmeyi, yolda gördüğümüz yerel lezzetleri tatmayı umuyordum kendi adıma. Yemeği yedikten sonra Ayaş merkeze doğru devam ettik. Biraz daha rampa tırmandıktan sonra Ayaş merkeze geldik. Akşam yemeği ve sabah kahvaltısı için alışveriş yapıldı. Tur boyunca şeker kullanmayan ben buradan aldığımız 1 kg küp şekeri taşıdım. 🙂 Tur boyunca bunun geyiğini yaptık. Ayaş merkez çıkışında yaz yağmuruna yakalandık. O sıcakta öyle güzel oldu ki, öyle denk geldi ki soğuk duş gibi üzerimize yağdı geçti. Biraz daha ilerledikten sonra yol üzerinde bir benzinliği gözümüze kesitirip kalmaya karar verdik.
Benzinlik sahibinden izin aldıktan sonra, benzinliğin yanındaki boş araziye çadırımızı kurduk. Yemek, çay, bulaşık vs. derken saat 23:00 da yatmak üzere herkes kendi çadırına girdi. Ben gece 02:00 a kadar uyuyamadım sonra uykuya daldım. Gece yarısı bir hırlama sesi ile uyandım, içerden ne olduğunu göremedim sonra çadırın tentesine vurdum. Osman abi dışarı çıktı baktı sokak köpeği imiş. Uzaklaştı gitti ve biz uykuya devam ettik. Bu turda aliexpress’den aldığım tek kişilik hafif ve az yer kaplayan çadırımı ilk defa kullandım. İlk defa ön çantalarımı kullandım. Üzmediler beni. İlk Günümüz böyle sona erdi.
